آدمها زود بزرگ میشوند..

.زودتر از آنچه می اندیشند...

یازده، دوازده سالگی را یادم هست که فکر میکردم باید زندگی چیزی

بیشتر از مدرسه رفتن و درس خواندن و به خانه برگشتن خوابیدن و ...

باشد...

اولین باری بود که دلم میخواست پا ، فراتر بگذارم...

حقیقتا همین حالاهم  فکر میکنم چیزی فراتر خواهد بود...

همیشه چیزی هست برای یافتن برای کشف کردن...

 چیزی شبیه آفتاب که برگهای مرا به خودش جذب کند بی آنکه بخواهم...

و حالا من مانده ام!

و عمر! عمر رفته ای که میتوانم بشمارمش و عمر مانده ای که نمیتوانم

حتی بگویم در حدود چند سال یا چند ماه یا چند روز و یا چند ساعت است!...

آمده ام!...شبی به تصادف و یا نه...شبی...زاده شده ام از عشق...

از عشق...آنچه هنوز نمیشناسمش...مثل خیلی از بینهایت های همیشه

جاوید ، مثل خودم، مثل تو ، مثل انسان ، مثل حسی که جهان از آن است

، مثل مرگ، مثل زنده گی...

بغض توی گلویم درد میکند...دردی که انگار مدتهاست میهمان حنجره ی من شده است...

زندگی...

آهای زندگی!

کوه بی قله!

من آن انسانم ،

که قله های نداشته ی تو را

فتح خواهم کرد!

با اراده ای که همیشه داشته ام!

به دنیا می آییم...زاده ی عشق ، زاده ی حادثه ، زاده ی خیانت ، زاده ی جرم ، زاده ی کینه ، زاده ی خشم ، زاده ی شهوت ، زاده ی حس زندگی ، زاده ی...

چند نفر به دنیا نیامدند؟...

و من!

کسی مثل من! کسی درست شبیه من! با نشانی های ساده ی من! با افکار

درهم و گاهی گیج من! کسی شبیه من! با خاطرات من ! با حوادث من !

کسی درست با افکار و عقاید و ندانسته های من

روزی پا بر این جهان گذاشته است و سالهایی از عمرش را در گیر و

دار باور این واقعیت بوده است که روزی آمده است و روزی خواهد

رفت!...

اما او.. (خداوند).اما او می اندیشد...تمام انسانها یکی هستند...از آن گدای

کارتن خواب که شبها خیال زنی را با خود به این سو و آن سو میبرد و

روزها در تاریکخانه ای زمینی را جارو میزند تا اندکی پول یا غذا به او

دهند گرفته تا ادیسون و والت دیسزنی و مایکل جکسونو رضا کیانیان و

نفیسه جعفرنژاد و.........!...

در حقیقت ما همه انسانیم!...و هیچ کداممان نمیمیریم...چرا که روح ما در

امتداد روح هم جریان دارد!...

من فقط من نیستم! هزاران من در من است...میتوانم هزاران باشم اما من منم!...

میتوانی تصور کنی؟..

.چشمهایت را لحظه ای ببند...

تو یکی از بی شمار موجوداتی هستی که این چنینی ، درست شبیه چیزی که به آن میگویند : انسان!

دست تو نبوده است که خانواده ات ، شهرت ، کشورت ، زبانت ، قاره ات را پیدا کنی! انتخاب کنی!...
نه

 تو آمدی...بی آنکه بخواهی یا بی آنکه نخواهی!...تو آمدی و بعید نیست

خودت هم روزی نه چندان دور باعث آمدن کس دیگری به این دنیا باشی

و او هم باعث به وجود آمدن انسانی دیگر و این چرخه ادامه میابد...

هرکسی میرود...گلی روزی زمین پژمرده میشود ، برگی از درختی می افتد و یک جای دنیا ابری دلش میگیرد و میگرید!...

ما مسافریم...

مسافرانی

که از سفر

سهمشان تنها

جنگل و دریا و بیابان است

سهمشان دانستن نیست

سهمشان آگاهی

سهمشان فهمیدن مبدا و مقصد سفر نیست...

می آییم و میرویم...

و سهممان همیشه زنده بودن نیست...

می آییم

و هرگز

و هرگز
نمی اندیشم،

که پس از رفتنمان ادامه پیدا نکنیم...

ما مسافریم...

مسافران بی مقصد بی مبدا

مسافران نزدیک به هم

و دور از هم...

مسافرانی که روحشان

تکه تکه است و

در هم گره خورده ست

مسافرانی که هر کدامشان گوشه ای از زندگی هم را

در درون خودشان حمل میکنند...

ما مسافران شبیه به همیم...

که جایمان را به هم میدهیم!...

من میروم

تو بیایی!
و کسی نمیداند...

چه کسی رفته است

که من آمده ام!...

ما مسافرانیم

که نمیدانیم راه را گم کرده ایم

یا راهی نبوده است

نمیدانیم راهی که در ان قدم بر میداریم

شاه راهه است ؟

بیراهه است؟

نا راه است؟

اصلا راه هست؟...

به نظر می آید،

ما مسافرانیم

که سوغاتی هامان

از دیاری که نمیدانیم کجاست

بیشتر از حجم چمدان های قهوه ای رنگ راه راهمان است...

حدس میزنیم...

ایمان می آوریم...

رد میکنیم...

رشد میکنیم...

پله پله بزرگ میشویم...

اما نمیدانیم...

و شاید دانسته هامان،خطا باشد!

سیبی از درختی افتاد،چند برگ پاییزی زرد و سبز و سرخ زیر پای گرد

و قرمز و قشنگ سیب لغزیدند ، یکیشان ترک برداشت، یکی شان

قلقلکش شد ، خندید...یکی دیگر دلش درد گرفت! آن یکی فهمید سیب چه سنگین است!
و سیب ، گونه هایش از خجالت ، از شرم ، سرخ میشد...و دستی...سیب را از روی زمین برداشت، برد!...
و درخت دیگر همیشه یک سیب کم داشت!...